Herinner je je mij nog?

Een hele tijd geleden kwam ik van school en stapte in de bus naar huis. Na te hebben ingecheckt liep ik de bus door en aan mijn rechterhand, in de vierzitshoek, zat een meisje dat ik kende. Geen vage kennis, maar we hebben -nu een jaar terug- bij elkaar in de klas gezeten, zijn met elkaar omgegaan, hebben terrasjes gepakt met vriendinnen enzovoorts.
Mijn eerste gedachte als ik iemand zie die ik ken is altijd:”Hé, die ken ik!”  (Toepasselijk, niet?) Een logisch vervolg van de herkenning is dat ik deze persoon groet, een kort woordje wissel (Hoe gaat het? Goed? Ja met mij ook blablabla-met mij gaat het altijd goed, hahaha) en daarna ga ik er eventueel bij zitten, staan, lopen, fietsen, vliegen (you got me, right?). Helaas verliep deze ontmoeting niet zo soepel.
Het meisje keek mij aan met een gezicht waar geen enkele emotie op af te lezen was. Niet wetende of ik nou iets moest zeggen liep ik langzaam het gangpad door zonder de blik van het meisje los te laten. Wat ongemakkelijk glimlachte ik en na het ontvangen van iets dat een beetje leek op een glimlach, wendde ik mijn gezicht af en vervolgde ik mijn weg naar de zitplaatsen achter in de bus. Raar vond ik dat. Ik heb er verder dan ook geen aandacht meer aan besteed. Want ja, zo ken je elkaar en zo ken je elkaar niet meer. Tot ik pasgeleden weer iets soortgelijks meemaakte.
Ik stond in de Albert Heijn met een vriendin (tevens ook oud-collega bij de AH) pasta uit te zoeken, toen er een andere oud-collega voorbij liep. Mijn vriendin en zij werkten er allebei nog en ze riep iets naar haar dat nog iets te maken had met wat er onder werktijd -een uurtje daarvoor- gebeurd was. Mijn oude collega liep voorbij en  lachte naar mijn vriendin. Toen onze ogen kruisten en ik op het punt stond om haar te groeten, wendde ze haar gezicht af en zonder iets te zeggen liep ze weg. Ik richtte me weer op de pasta, maar in mijn hoofd dacht ik:”Okay, you too have a nice day.”
Mag ik mij afvragen waarom er zoiets bestaat?: “We hebben elkaar al een tijdje niet gezien, dus laten we elkaar maar straal negeren als we elkaar tegenkomen.” Kan dit gewoon zomaar? Kunnen we niet gewoon normaal doen? Of ligt het aan mij? Is een simpele groet nou te veel gevraagd? Ben ik te naïef om te denken dat er zoiets bestaat als “eeuwige vriendschap”? Nou, misschien ben ik dat dan ook wel. En ik ben er trots op. Je mag mij in ieder geval aanspreken of groeten als je me over 10 jaar nog kent, ook als je me eigenlijk niet kent. Misschien nodig ik je wel uit bij mij thuis, voor koffie en cupcakes. Gezellig, toch? ;)
Wat vind jij? Is het raar om iemand te groeten die je lang niet meer gezien hebt?